soru?

İnsan herşeyi bir kalıbın içine sokmayı ne kadar da çok seviyor. Sanki herşeyin olması gereken bir prosedürü varmış gibi davranıyor. Eğer mavi ve sarı karışırsa yeşil olur! Koyu yeşil mi olacak yoksa açık yeşil mi? Sarıdan mı daha çok katılacak yoksa maviden mi? Kimse bunu düşünmeden hep akla gelen yeşil olması gerektiği gibi bütün olaylarında kesin bir çözümü olması gerekiyormuş gibi davranıyor, hayal ediyor.
İnsan sahnenin arkasında neler olduğuyla ilgilenmiyor. Kendini show, eğlence, eleştiri yapılabilen o gösteriş kısmına kaptırmış ve empati yapmadan sanki gözlemledikleri aynı kendisi gibi bir insan değilmişcesine olayları değerlendirip, yargılıyor.
İnsanı bu hale getiren ya da bu şekilde davranmaya iten nedir? Kendini herşeyin üstünde görmelesini sağlayan o bencil ego mu yoksa kendi benliğine duyulan güvensizlik, başka şeyleri kendisinden
daha küçük görerek kendi kusurlarını kapatma isteği, bir çeşit kendinden kaçış, kendini kandırış mı? Ya da en basiti dünya çok acımasız bir yer ve kimse kimsenin arka sahnesiyle ilgilenmiyor mu dersiniz?